Яагаав, хамт монгол явж байсан, үе үе биднийг цуглуулж монгол япон хийж идэцгээдэг, өөрсдийгөө консулын ажилтангууд, соёлын аташше гэж хөөргөдөг нэг эмээгийн тухай бичдэг дээ.
Тэр эмээ минь 80 гарчихсан гэхэд бас л цоглог шүү дээ. Ам хуурай байна гэж огтоос байхгүй.
Яриа гэж юүхэв.
Саяхан өдөр ажил дээр минь ирж намайгаа хоолонд оруулчихаад явсан. Ингэж ирэхдээ хоосон ирнэ гэж байхгүй ээ. Байнга нэг бэлэгтэй ирнэ.
Энэ удаагийн бэлэг нь ийм хөөрхөн. Бүгд нэг суурин нэг бүтээгдэхүүн хөдөлгөөний ногоо, хиам, сосискнууд.
Би ч эндхийнхээ ногоог авч идэх сонирхолтой л доо. Хааяа яалт ч үгүй өөр мужид тариалсан ногоо авна аа авна. Бас хөөрхөн өвөө нарынхаа ачаар химийн элдэв бодисгүй, ориг ногоо иддэг гэж байгаа. Гайхуулчихав уу? Яав? Яахав ээ яахав, тэгж л байг цаадах чинь...
Үндсэн хоол ирэхээс өмнө шарсан хясаа захиалав. Далайн бүтээгдэхүүн дотроо бас доторх эсийн бүтэц, шим тэжээл нь өөр байдаг гэж байна шүү. Аргагүй л хоол зүйч эмээ. Чамд минь хэрэгтэй, та нар ямар гэртээ тэр бүр загас энэ тэр байнга идэх биш гэж ирээд л захиалу өгсөн. Би ч үүнд их дуртай гэж юүхэв...
За үндсэн хоол. Сашими. Түүхий загасны доор цагаан будаа байгаа.
2 сардаа багтаж дахин цуглаж идэж уухаар тохиролцов. Намайгаа завгүй болохоос өмнө гэсэн.
Монголын минь төлөө зүрх нь цохилдог хэсэг хүмүүс бий. Тэдэнтэйгээ уулзаж буу хална гэхээр сайхан л байна...
Та бүхнийхээ, ялангуяа гадаадад байдаг уншигч олныхоо соёлын аташше-гийн ажилд амжилт хүсч байна өө...
No comments:
Post a Comment