Нэг жаахан охины даахины найранд уригдаад, айлд хоол буудна гэхээр л баяр төрөөд. Найр болох өдрийг хуруу тоолон л хүлээлээ. Хэ хэ.
Ямар бэлэг өгөх үү? гээд л бас догдоллоо. Сүртэй үнэтэй бэлэг өгөөгүй л дээ. Хэ хэ. Боломжоороо, сэтгэлээрээ л бэлэгээ бэлдлээ.
Халзан болсныгоо нэг их тоохгүй байх шиг байна лээ. Хөөрхөн толгой гарсан байсан.
Хусах уу? Яах уу? гэж тээнэглэздэг залуу гэр бүл их болсон байна лээ. Би бол шууд л хусчихөө л гэж хэлдэг. Хэ хэ.
Яахав мухар сүсэг энэ тэр гэж хэлэх хүн ч бий л дээ. Би ч өөрөө тийм их сүсэгтэй хүн ч биш. Тэгсэн хэрнээ л хүүхдийнхээ ирээдүйг бодохоор эх хүний совингоороо л эртнээсээ уламжлаад ирчихсэн заншлаа дагахаас өөр аргагүй л болчихоод байдаг юм.
Би ч охидынхоо даахийг энэ ёс заншил нь ондоо арлын оронд үргээсэн. Үргээсэндээ ч сэтгэл хангалуун байгаа. Үүнийхээ ачаар тухайн үед цэцэрлэгийн олон маамаануудад, тэдний ээж аавуудад монгол заншлаа танилцуулж чадсан. Тэдгээрийн биднийг харах нүд бахархсан, хүндэтгэсэн харцаар солигдсон гээд л олон давуу талтай байсан шүү.
Охид минь тухайн үедээ мэдээж халзан болсондоо гонсгор байсан ч, өдрөөс өдөрт ургах үсээ хараад баярлаад л, халзан толгойнынхоо ачаар найз нөхөд нь нэмэгдээд л, даахьны найранд ирсэн зочдоос гого бэлэг аваад л. Одоо бол мартчихсан л явна. Хааяа бага зулзагаа цаашлуулж дахиад хусчихуу? гэхээр
-Үхэж байсан ч хусуулахгүй...
л гэдэг. хэ хэ.
За тэгээд та нар минь өөрсдөө мэлмий ухаандаа тунгаана биз дээ. Амжилт хүсье...
No comments:
Post a Comment