Өвөө

Би өвөө гэдэг үгийг хэлж өсөөгүй ээ, жаахан байхад өвөө нар маань аль хэдийн даваажиндаа заларцгаасан байсан. Аавын минь аав аавыг 3 настай байхад өөд болсон, ээжийн минь аав нэлээд хойно гэсэн.
Харин японд ирээд их олон "өвөө"тэй болчихсон. Хэ хэ.
Тэгдэг өвөө, ингэдэг өвөө гээд л. Хайр татсан өвөө ч бий, загнадаг өвөө ч бий, хааяа нэг таарч хууч хөөрдөг өвөө ч бий.
Тэдэн дундаас аргагүй хүндэтгэл төрүүлдэг нэг өвөө 90 настай. Монгол хэлний минь шавь байгаам. Энэ жил 90 хүрнэ, дээд сургуульд японы дундад зууны түүхийн хичээл заадаг юм. Тэгсэн ямар нэг гадаад хэлний мэдлэгтэй байх ёстой гэсэн гээд одоо хятад хэл сурч байна. 2-р дайны дараа орост олзлогдож Сибирьт хоригдож байсан. Нахоткад 1 жил хоригдсон гээд л намтар түүх ихтэй хүн. Дайны жилүүдийн тухай, олзлогдож байсан үеийнхээ тухай гээд л их зүйлийг ярьж хэлж өгнөө. 90-тэй гэхэд нуруу тэгш, алхаа жигд, ой хурц гээд би "хөгшрөхдөө" ийм байж чадах болов уу гэж өөрийн эрхгүй бодоод байдаг юм.
Өвөө минь инээдтэй, хөгжилтэй зүйл их ч ярина, сургаалиа ч хайрлахгүй хэлнэ.
Саяхны нэг хичээл дээр "толгойдоо хийсэн юмыг чинь хэн ч хулгайлахгүй учир Бямбаа минь юухан хээхэн байсан ч сураад л байгаарай","толь бичиг ихтэй байх сайн, учир нь нэг толь дээр байдаггүй үг нөгөө толь бичиг дээр байдаг тул" гээд л...
Өвөөгийн яриануудаас сэтгэлд хоногшсон нь зөндөө бий, блогтоо бичлэг болгоод ганц нэгээр нь оруулъя гэж бодлоо.
"Спасибо" гэдэг үгийн ачаар би өдийд амьд байгаа гэж ярьдаг юм. Тухайн үед харгалзагч нарт спасибо гэж хэлээд, тэд нар нь арай зөөлөн ханддаг, ганц нэг талхны булан илүү өгдөг байсан гэнэ лээ. Тэгэхэд л гадаад хэл мэддэг байхын ач тусыг яс махандаа шингэтэл ойлгосон юм даа гэж ирээд л инээмсэглэж сууна.
Эхнэртээ "дамасарэта-хууртагдсан нь" гэдэг яриаг нь дараагийн бичлэгт...