Шинэ шавьтай болохгүй бол. Яасан гэхээр өнөөх эх оронд минь ажиллаж байгаад ирсэн шавь дахин шалгалт өгөөд Камбож явахаар тэнцчихсэн.
Жайка сайн дурын ажилд. Монголоос ирчихээд нэг хэсэг сэтгэл санаа нь тогтож өгөхгүй байсан юм. Хаашаа ч хамаагүй л дахиад явмаар байна гээд л. Тэгээд Жамайк явах гээд шалгаруултад орсон ч 2 дахь шатандаа тэнцээгүй юм.
Бууж өгөхгүй үзсээр байгаад Камбож явахаар болов. Би нь жаахан л гонсгор. 2-хон жил болоод л хариад ирнэ гэж бодсон ч.
Харьж ирэхээр нь буцаад Монгол руугаа урвуулах юм шүү.
Одоо юун монгол хэл л байгаа. Сүүлийн үед ч олигтой заагаагүй, би л япон хэл асуух нь ихсээд байсан юм. Буу халах л гэж долоо хоногт нэг уулздаг байлаа.
Ингэхэд эх хэлээ заана гэдэг чинь асар ярвигтай. Автоматаар цээжил ээ гэх үе зөндөө зөндөө. Ккк
Гол нь их сэтгэлтэй хүн. Монголд байхад нь тусалж байсан, уулзаж учирч байсан хүмүүстэйгээ эргээд холбоотой. Тэднийхээ захьсан зүйлийг хайж олоод явуулчихна. Японд явж байна гэхээр нь байгаа газарт нь очоод уулзчихна. Гэртээ уриад мужаа танилцуулчихна.
Намайгаа бага залуу, юм мэдэхгүй гэж голохгүй.
Хариу нь гардаг өдөр бидэн хоёрын уулзаж учирдаг өдөр таараад. Байсгээд л нетээ сөхөж хардаг гэж байгаа. 11 цагийн үед харсан чинь байна аа. Хувийн дугаараа хайлаа,
-Хүүе ээ, байна шдэ, таны минь дугаар.
-Нээрээ юу?
Шилээ зүүж ирээд л харав. Баяр хүргэж гар барив.Тэнцсэн баяраа тэмдэглэж тансаг үдийн хоол идэцгээв. Даалгасөөн. Ер нь уулзаж буу халах болгондоо л даалгадаг юм дөө. Ккк
Эдний энэ өөрийгөө өвөө, эмээ гэж голохгүй, хөгширлөө гэж сэтгэлээр унахгүй зүтгээд байдаг занд нь дуртай.
Маргаашнаас монгол хэл сурах бишээ надтай япон хэлээр буу халах шавь багш хайхаас. Хэ хэ.
No comments:
Post a Comment