Мартагдашгүй ном

Дээр үеэс л унших юм сан гэж боддог байсан "Танихгүйн эмэгтэйн захид"-лаа уншаад. Нэг их сэтгэл хөдөлсөнгүй. Ерөнхий утга санааг нь сонсож мэдчихсэнээс ч юм уу, дурлаж гэгэлздэг нас өнгөрчихсөнөөс тэр юм уу бүү мэд. Оюутан байхдаа жил гаран утсаар ярьдаг байсан ...-ны ангийн залууг олоод өгөөч гэж гуйгаад л, өнөөх нь олдохгүй гэх мэт өөрийнхөө хувьд их л дуулиан болгож байсан юм уг нь.
Ямар ч байсан таалагдсан зохиолоос нь нэгийг орууллаа.

Стефан Цвейг
Гэрээр хүмүүжүүлэгч
Эгч дүү хоёр өрөөндөө хоёулхнаа байна. Гэрлээ унтраажээ. Харанхуйд хөнжил нь цайрч үзэгдэнэ. Тэд нарын амьсгалах бараг сонсогдохгүй учир унтчихсан юм ч гэж бодогдоно. Гэтэл
-Хүүш ээ, гэж арван хоёрхон настай охины хэлэх нь харанхуйд дөнгөж дуулдах төдий болоод замхарлаа. Тэгтэл ганцхан насаар эгч нөгөө охин нь орноосоо
-Юу гэнээ? гэж намуухан асуув.
-Чи унтаагүй байна уу? Ашгүй дээ. Би... би чамд нэг юм хэлмээр байна.
Дахиад таг чимээгүй болцгоолоо. Зөвхөн ор шажигнах л дуулдана. Эгч нь орноосоо өндийж дүүгийнхээ юу хэлэхийг нь хүлээж нүдээ гялалзуулан байх нь илхэн үзэгдэж байв.
-Би чамд хэлье гэж бодож байсан юм... Ер нь... багшийг чи ажигласан уу? Эгч нь хэсэг дуугүй бодож байснаа
-Ажигласан. Харин юу болсныг нь би ойлгохгүй юм. Анхнаа бодвол зөөлөрчихсөн байна билээ. Саяхан би хоёр өдөр дараагаар хичээлд бэлтгээгүй очсон. Тэгэхэд юу ч хэлээгүй. Юу гэлтэй ч юм бэ дээ.. Сүүлийн үед нэг л өөр болсон ч байх шиг. Бидэнтэй тоглох ч үгүй, юм л бол холхон очоод л суучихдаг болж шүү дээ. Надад бол багшид нэг зовлон тохиолдчихоод түүнийгээ нуугаад явах шиг байна. Төгөлдөр хуур хөгжмөөрөө ч тоглохоо байжээ.
Дахиад чимээгүй болсноо эгч нь:
-Чи надад юм хэлэх гэв үү гэж дүүгээсээ сануулан асуулаа.
-Тийм ээ, чи харин хүнд хэлэхгүй биз? Ээжид ч гэсэн, найздаа ч гэсэн хэлэхгүй биз?
-Үгүй, үгүй хэлэхгүй. Ярь л даа тэгээд гэж эгч нь уцаарлав.
-За тэгвэл... сая би хэвтэх гэж байгаад багшдаа "тавтай нойрсоорой" гэж хэлээгүйгээ гэнэт саналаа. Гутлаа тайлчихсан хэрнээ түүнийг тоглоомоор сандаргах санаатай өрөө рүү нь гэтэж очоод, хаалгыг нь аяархан онгойлголоо. Өрөө нь гэрэлтэй байгаа мөртөө багш харагдсангүй. Тэгээд би хүн байхгүй байна гэж бодов. Гэнэт хүн уйлж байхыг сонсоод би жигтэйхэн их айлаа. Сайн харс ан чинь багш хувцастайгаа, нүүрээ дэрэндээ наагаад уйлж байна. Чи яаж уйлж байсан гэж санана? Миний хамаг бие зарсгээд явчихлаа. Намайг огт анзаарсангүй. Би хаалгыг нь аяархан хаачихав. Бие минь чичрээд хөдөлж чадалгүй хэсэг зогслоо. Хаалганы гаднаас хүртэл түүний уйлах нь дуулдаад байсан. Тэгээд би бушуухан доошоо гүйчихсэн.
Тэр хоёр дахиад л таг чимээгүй боллоо.
-Хөөрхий амьтан гэж эгчийнх нь сүүрс алдан хэлэх нь харанхуй дунд замхарлаа.
-Яагаад уйлсныг нь мэдэхсэн. Лав л хүнтэй муудалцаагүй, ээж ч сүүлийн үед үглэж яншихаа больсон, чи бид хоёр лав муу юм хийгээгүй. Тэгээд юунд ингэж уйлдаг билээ? гэж дүү нь хэлэхэд:
-Би ч бараг мэдэж байна л даа. гэж эгч нь хэллээ.
-Тэгээд хэл л дээ. Яагаад уйлсан гэж?
Эгч нь хэсэг бодсоноо
-Би багшийг хүнд сэтгэлтэй болжээ гэж бодож байна.
-Хүнд сэтгэлтэй болжээ? Хэнд? гээд дүү нь бараг орноосоо босон харайх шахан асуулаа.

Үргэлжилнэ.

Жич: Ойрд хуулан бичлэг хийгээгүй нүд гар эвлэхгүй байна аа.