Аятайхан өдөр

Мягмар гарагт 91 настай шавь өвөөтэйгөө уулзаад. Ойрд уулзаагүй байсан болохоор сайхан байлаа. 10аад жилийн өмнө монголд оюутан байхдаа явуулж байсан захиаг минь одоо болтол нандигнан хадгалдаг, үзүүлээд. Өөрийн бичгээ харсан чинь инээдтэй санагдсан шүү. Монголд очихдоо танилцсан ганц нэг хүнд одоо болтол сар шинийг тохиолдуулаад мэндчилгээ явуулдаг юм. Би тэрнийг нь монголоор бичиж өгдөг юм. Цагаан сараас өмнө түүнийгээ явуулах гээд би цаг гарган өвөөгийнд очоод. Өвөөгийн бичиг хэргийн нэг жижиг өрөөнд баахан буу халж суув.Би нөхрийн захирлыг ховлож энэ тэр. Өвөө маань тэр яасан хуучинсаг үзэлтэй хүн бэ гээд надтай ижил санаатай байсан. Их олон ном байнаа, бараг тэр чигээрээ ном байсан. Бас явсан газрынхаа дурсгал болгож авдаг жижиг дурсгалын зүйлс дүүрэн байсан. Мэдээж монголых бас байсан. Нээрээ зарим нэг япон айлд ороход одоо манайд ховор болсон харин дээхэн үед айл болгонд байдаг байсан шаазан морь гэх мэт зүйлс өрөөстэй байдаг юм. Их дотно санагданаа тэр нь. Одоо ийм ном уншиж байгаа, тийм зүйлд суралцаж байгаа гэж ирээд л ярина, их гоё.Би хөгширчихлөө гэсэн үг унагахгүй. Гэхдээ энэ удаад нас ахихаар сонингийн хайчилбараа хийхэд хүртэл их цаг орох юм аа гэсэн хэхэ. 90 гарцан байж нас ахих шүү.


Өвөөгийн сургаалиас хэлэх үү?

Өвөө өдөр тутмын захиалсан сонингоо хаядаггүй, хэрэгтэй гэсэн зүйлээ төрөлжүүлж хайчлаад цуглуулдаг гэнэ. Дараа нь харжээ байхад бараг томоохон гарын авлага толь бичиг шиг юм болчдын, их зүгээр гэнээ.

Биднийг бага байхад ээж минь бас сонингийн хайчилбар цуглуулж бид наадаг байсан минь санагдлаа. Бичгийн цаасыг үдэж зузаан дэвтэр болгоод наадагсан. Өвөө харин орчин үеийн хүн юм болохоороо ууттай хавтсанд хийгээд хадгалдаг юм билээ.

Охиноо цэцэрлэгээс нь авах цаг болчихоод бидний уулзалт өндөрлөв. Ойрын үед уулзаж өдрийн хоол идэхээр тохиролцоод өвөө минь намайг гаргаж өгсөн.