За манайх гэдэг айл нэг морин хууртай. Тэрийгээ бага сургууль явахдаа авч явна. Хуурдаж бол чадахгүй л дээ. Ерөнхийдөө тайлбарлаж ярина. Хальт дууг нь сонсгоно. Хэ хэ Болоогүй ээ, мундаг байна уу? , алгаа ташаарай гэж байгаад хүүхдүүдээр алга ташуулчихна. Ккк
Хуур маань их удаж байгаа, удах ч гэж дээ. Хань ижлийг их сургуулиа төгсөхөд аав ээж минь бэлэглэж байсан юм. Тэр үед чинь айл бүр морин хууртай байдаггүй байлаа. Нэлээд ховор, өвөрмөц сонин бэлгийн тоонд ордог байж. Хань ижил хальт хуурддаг л даа. Ганц нэг ая тоглоно оо. Жилдээ нэг гэрийнхээ жаврыг үргээчихнэ. Би нь огтхон ч тийм төрлийн авъяас байхгүй.
Энд харин үе үе морин хуурчид ирээд тоглолт хийгээд байдаг юм. Морин хуурын аялгуу сонсохоор бас л сонин болно шүү. Нүдэнд эх орон минь харагдаад л...
Гэм нь энд чинь хажуу хавирганы айлууд их төвөгтэй. Чимээ шуугиан ихтэй байна гээд гомдол мэдүүлээд байдаг тул, хань ижил морин хуураа тэр бүр барьж авахгүй ээ. Би нь нэлээд дээхэн донгодуулж байсан юм. Хэв журам сахиулах хэлтсээс хэхэ. Урд шөнө дуу шуу хангинуулаад их чимээтэй байлаа, дахин ингэж болохгүй шүү бла бла...
Японд баргийн хүн мэдэж байдаг Сүхийн цагаан морь гэдэг номыг авч явна. Сүүлд гарсан Хөхөө намжилын тухай номыг авч яван, хууртайгаа цуг танилцуулна. Хөхөө намжил нь хайр сэтгэлийн тухай гарна гэхээр хүүхдүүд тэрүүхэндээ жаахан ичнэ ээ. Хэ хэ.
Морин хуур мину баярлалаа.
Жич: За ингээд жил бүрийн намар бага сургуулиудад очиж эх орноо танилцуулах хичээлд эх орны минь нүүр болсон, намайг авардаг зүйлүүдээ биччихлээ. Өөр юу билээ байз?
No comments:
Post a Comment