Даам

Бага зулзагатайгаа саяхан даам нүүхийг суралцаж эхлэв. Даамыг бол ээж аав минь жилийн өмнө өгч явуулсан юм. Нэгэн шалтгаанаар өөр мужид хагас жил хадгалагдав, манайд иртлээ. Манайд ирснийхээ дараагаар хагас жил гаран хадгалагдав. Хэ хэ.

"Би чамд хайртай" дээр гардаг шиг л юм болж байна даа, одоохондоо. Мөн сонирхлыг нь бууруулчихгүйн тулд албаар хожигдож өгч байна. Хэ хэ.

Өдөр бүрээ байг гэхэд долоо хоногт нэг удаа тоглож байна даа. Зав зай нь яах нь уу?

Гэхдээ амжилттай, даам нүүх гэдэг үг зааж өгөв. Одоогоор даам гэдэг үгээ л цээжилсэн байна. Нүүх гэдэг нь дуудлага нь жаахан хэцүү байгаад байх шиг. Тэгээд бодохоор л эх хэлний минь дуудлага гэж хатуу шүү тэ.

Япон хүмүүс сурахад хэцүү хэл шүү л гээд байдаг юм. Бага зулзага бас л сурах гэж бөөн юм болно. Сүүлдээ төвөгшөөгөөд, таг болно. Яадаг юм билээ.

Яадаг юм билээ ч гэж дээ, ядаж зундаа нэг харьчихаад л баймаар. Тэгвэл дорхноо л сайжирна даа. Даанч энэ МИАТ гэж ноёнтны үнэ хаданд гарчих юм. Гэрээрээ харьчихаад ирэхийн тулд овоо хэдэн жил хурааж цуглуулах шаардлага гарч байна.

Гадаадад байдаг иргэдээ овойж оцойтлоо баяжчихсан гэж ташаа боддогоо больчихмоор.

Даам ярьж явснаа хадуурдаг гэнэ ээ. Багадаа даам ч тоглоно, даалуу ч тоглоно, шагай ч няслана, сайхан байж дээ. Ухаалаг утас энэ тэр байхгүй.

Одоо залуухан гэр бүлийн нэг том асуудал хүүхдүүдээ ухаалаг утаснаас холдуулах юм шиг байна.

Томчууд нь өөрсдөө хүүхдийнхээ нүдэн дээр ухаалаг утас барилгүй, хоорондоо даам тоглоод нэг үзээрэй. Хүүхдүүд чинь сонирхох байх шүү. Заавал даам шатрын дугуйланд явуулах шаардлагагүй байх өө. Өөрсдөө л бага зэрэг тоглож мэддэг байхад л болчих юм шүү дээ.

Бүгдэд нь амжилт хүсье. Би ч бас хичээнэ ээ...