Эрт цагт бyрхны бvтээсэн хамаг амьтны дундаас хvчин мєхєс дорой нь хvн байжээ. Амьтан амьтны адагт орж ихэд зовж зvдрэхийн эрхээр хvн уртын урт зам туулан туулсаар бурханд бараалхаж сvр хvч хайрла гэж гуйсан гэдэг. Тэгэхэд бурхан мухар хар хvчээр юу хийх вэ? Чамд оюyны хvч хайрлая гээд тvvнйиг ухаан оюунтай болгожээ.
Хvн оюунтай боловч айх зовлон аливаа гачаалаас бас л бvрэн салж чадсангvй. Тэгээд дахин бурханд бараалхаж хэл хайрла гэж гуйгаад хэлтэй болжээ. Ингээд хvн гэдэг амьтан бие, оюуны хvч чадал vлэмж болж юу дуртайгаа хийж бvтээж чаддаг, дээрээ ахгvй, дэргэдээ ижилгvй, дээрэлхvv нь аргагvй амьтан болж гэнэ. Тэгэхлээр нь бурхан энэ хvний сvр хvчийг дундлахгvй бол болохгvй нь яая даа гэж бодон номын хvрдийг бясалгаж сууснаа нэг мэргэн санаа олсон нь хvний хэлийг ангилан хувааж, єєр єєр хэлтэй болгосноор хvмvvс бие биесийн хэлийг авсаархан ойлгохоо байж хvч чадал нь сарнисан учир одоогийн хvний омог дээрэлхvv бус ачийг бодож, ёсыг дагаж, урсгал зєєлєн зан ааль бий болсон гэдэг. Харин чогчиго хvний сvр хvч нь хэлтэйдээ байна гэдгийг мэдээд атаархахын эрхээр бурханд байн байн дахин дахин очиж хэл гуйсаар далан хэлтэй болсон боловч оюун хомс тул хvнтэй адил хvч чадалтай болж чадаагvй юм гэдэг.
No comments:
Post a Comment